O książce: 1973 / Krzyk, czyli gra na dwoje Tennessee Williams przemianował swoją ulubioną ze swoich późniejszych sztuk na „Gra dla dwojga” Dwa” na „Krzyk”. „Musiałem krzyczeć i zrobiłem to” – powiedział. Nieszczęśni i już niemłodzi aktorzy – brat Felice i siostra Claire – dyskutują o sztuce, którą mają zagrać. Sztuka została napisana przez samego Felicję i dotyczy bezpośrednio ich życia. Rozmowa niepostrzeżenie zamienia się w sztukę, jedna rzeczywistość nakłada się na drugą i nie wiadomo już, gdzie jest życie, a gdzie teatr. Felice i Claire, pozostawione same sobie ze swoją przeszłością, pamiętają, jak ich ojciec zastrzelił ich matkę, a potem sam się zastrzelił. Dręczy ich beznadziejność tych wspomnień, dramatyzują własną przeszłość i możliwe opcje. Pozostawieni samym sobie w zamkniętym teatrze, poza którym panuje groza i pustka, raz po raz zaczynają grać „sztukę we dwoje”, ale już nie dla publiczności, ale dla siebie».